Μαρία Βασιλάκη

Γυναίκες οπλισμένες με αντοχή καβαλάνε τις μηχανές τους και συναγωνίζονται επάξια τους άνδρες σε αγώνες enduro.

Όπως η πρωταθλήτρια enduro κυρία Μαρία Βασιλάκη. Ο πρώτος αγώνας της ήταν το 1997 στη Βέροια, στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα eduro, σε μια εποχή όπου η γυναικεία συμμετοχή ήταν ανήκουστη. Είχε πολλές διακρίσεις ακόμα και όταν συμμετείχε σε αγώνες που δεν υπήρχε κατηγορία γυναικών, αλλά οι περισσότερες ήρθαν όταν δημιουργήθηκε κατηγορία για γυναίκες για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 2008. Τότε κατέκτησε τα δύο πρωταθλήματα από μια άξια αντίπαλο, την κυρία Λένα Αγελαδοπούλου, τέσσερις φορές πρωταθλήτρια στο supermotο αλλά προηγείται βαθμολογικά στην κατηγορία τους.

Πώς ξεκίνησε να καβαλάει μηχανές; «Από μικρή μ΄ ένα χαμόγελο στο στόμα κοιτώντας τις τότε χωμάτινες μοτοσικλέτες που κυκλοφορούσαν στον δρόμο, κάνοντας σούζες και drift. Από το 1989 που παρακολούθησε ως θεατής τον πρώτο της “χωμάτινο” αγώνα στον Βατόλακκο των Χανίων εντυπωσιάστηκε»!

Η συνάντηση με τον σύντροφό της και πρωταθλητή Ελλάδας στο enduro Δημήτρη Χελιώτη, ήταν καταλυτική για τη μύησή της στον μαγικό κόσμο των μηχανών. Από τότε που τον γνώρισε είχε την ευκαιρία να οδηγήσει πολλές διαφορετικές μοτοσικλέτες και να παρευρεθεί ως θεατής και σαν φωτογράφος σε πολλούς αγώνες και διαδρομές.

Ήταν πάντα μαζί με τον Δημήτρη και τα παιδιά τους, παρoύσα σε όλους τους αγώνες και με όλες τις συνθήκες να φωτογραφίζει για τα περιοδικά ειδικού τύπου ως φωτογραφικός ανταποκριτής. Οι συνθήκες ήταν πραγματικά δύσκολες, επίπονες και εξοντωτικές, και χωρίς να παίρνει προσωπικά την ικανοποίηση που έβλεπε στα πρόσωπα όσων τερμάτιζαν τον αγώνα! Έτσι ο Δημήτρης, ως λάτρης του αθλήματος , απαλλάχτηκε από τους καβγάδες τους μια και καλή, αγοράζοντας της την πρώτη της αγωνιστική μοτοσικλέτα!».

Έπειτα από πολλές και εξαντλητικές προπονήσεις μπήκε στις χωμάτινες διαδρομές σαρώνοντας πολλά έπαθλα και κατακτώντας πολλές φορές το πρώτο βάθρο από από τους αρσενικούς αναβάτες.

Πέρα από την καλή φυσική κατάσταση και την τεχνική, το enduro απαιτεί πνευματικές και στρατηγικές ικανότητες. «Ο αναβάτης πρέπει να “διαβάζει” σωστά και γρήγορα τη διαδρομή,να διαλέγει άμεσα το καλύτερο πέρασμα ώστε να καταπονείται κατά το δυνατόν λιγότερο και αυτός και η μοτοσικλέτα του,να την προσέχει για να μην εγκαταλείψει, να υπολογίζει τον χρόνο ο οποίος τρέχει σε βάρος του - διότι υπάρχουν χρονικοί περιορισμοί και ποινές-, να διαθέτει άψογη τεχνική για τα δύσκολα περάσματα, μηχανολογικές γνώσεις και εργαλεία μαζί του για πρόχειρες επισκευές εάν παραστεί ανάγκη.

Η απόσταση που καλύπτουν κυμαίνεται μεταξύ 120 χλμ. ως 200 χλμ., ενώ ο αγώνας διαρκεί από τέσσερις ως και πάνω από επτά ώρες. Ο αναβάτης έρχεται σε άμεση επαφή με τη φύση, καθώς επίσης και με τις απρόβλεπτες και έντονες καιρικές συνθήκες, «επισημαίνει η 30χρονη αναβάτρια».

Η εικόνα μιας γυναίκας σε μοτοσικλέτα με τα χέρια στο τιμόνι και όχι στη μέση ενός άνδρα είναι συνηθισμένη. Γι΄ αυτό άλλωστε οι περισσότερες εταιρείες παραγωγής μεγάλων μηχανών που έχουν συνειδητοποιήσει την αύξηση της μόδας των μηχανόβιων γυναικών κάθε χρόνο παράγουν ειδικές σειρές προϊόντων για τις γυναίκες οδηγούς. Μάλιστα, ορισμένες εταιρείες διεξάγουν συχνά πάρτι σε γκαράζ για γυναίκες, ώστε αυτές να πληροφορούνται διεξοδικά για τα νέα μοντέλα μηχανών και την αντοχή τους.

Τα τελευταία χρόνια όμως το «ασθενές φύλο» μπαίνει δυναμικά και στον χώρο των αγωνιστικών μηχανών. Οι γυναίκες οδηγοί εξελίσσουν τις ικανότητές τους, διεκδικούν διακρίσεις πλάι σε βετεράνους άνδρες αναβάτες και κατακτούν πρωταθλήματα, όπως αυτά των αγώνων enduro. Οι αθλήτριες καλούνται να αντιμετωπίσουν χωμάτινα ή πετρώδη μονοπάτια, να οδηγήσουν πολλές ώρες στην ερημική φύση και να υπολογίσουν την πιο συμφέρουσα διαδρομή σε συνθήκες πιθανής εξάντλησης, κάτι όμως που δεν τις αποθαρρύνει.

Οι γυναίκες που ασχολούνται με το enduro στην Ελλάδα φτάνουν μετά βίας τις δέκα, ενώ εκείνες που ασχολούνται συστηματικά και διακρίνονται είναι ακόμα λιγότερες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ωστόσο η κατάκτηση του πρωταθλήματος για εκείνες δεν είναι αυτοσκοπός. «Κάθε φορά που βγαίνει στο βουνό οδηγώντας τη μοτοσικλέτα της, είτε για προπόνηση, είτε για κάποιον αγώνα, είτε απλώς για μια βόλτα με τους φίλους της, ξεφεύγει από την καθημερινότητα, το μυαλό της καθαρίζει από σκέψεις και έννοιες, το σώμα της γυμνάζεται και σίγουρα επιστρέφει σπίτι με καλύτερη διάθεση, περισσότερο κέφι και ανανεωμένη, αφού για ακόμη μία φορά είναι πλήρης, σώα, υγιής και ικανοποιημένη, διότι αυτό που μετράει είναι να οδηγάς με την ψυχή και το σώμα να ακολουθεί πιστά έτσι άλλωστε κατάφερε να φτάσει στην κορυφή.